Baktıkça utançla
gözlerinin hüzünlü viranına
yaşarsam ruhum
esaretle uyanır sabaha
kandiller söner
büyüdükçe içimdeki karanlık
insanlığın ölüsü kalır
sensizlik yarınına

Hayat sönüyor, gül sönüyor
ufuklar da acıların görünüyor
seni alevler sararken
toprağımda bülbüller ölüyor
üzerine yağarken kanlı ellerin kanları
sahipsiz isyanların arş'ın direklerini kırıyor

Gözlerindeki lebdin bakış
kıyametin bekçisidir
yüreğindeki elem
medeniyetin son eseridir
güneşin utancı doğuyor sarsılan yeryüzüne
yeryüzünde bir ayette
biçare nefesindir

Çocukluğun kanayan yürekler de isyandır
dilsiz ağıtlarım
ruhumdan rücu eden siyah kandır

 

 

Vedat Nusret Torun