Medeniyet Sabahları

Ne zaman bir mermi öptüyse beni 
çatlamış dudaklarımda ki 
o kimsenin çözemediği sözlerimi 
ne zaman hissettiysem tenimde 
savaşın ıslak ve kızıl bedenini 
işte o zaman kaybettim 
bana ait ne varsa, kendimden 
 
Kurşuna dizildik bir sabah vakti 
ve kuşlar, ağaçlar ve yaşam 
kurşuna verildik 
ne zaman bir hürriyet özlemiyle 
açtıysak gözlerimizi 
hep amansız ve 
korkak bir savaşın dizeleriydik 
yaşamı ölümün sesiyle bildik 
 
Öldürdüler bizi bir şafak vakti 
kanlı şafaklara gömdüler 
umuda susayan bedenlerimizi 
kızıldı her şey 
güdümlü füzeler, mermiler 
kızıldı, küçük ellerimizde 
boynu bükük çiçekler 
 
Ne zaman bir mermi öptüyse beni 
bombalar yağdı üstümüze 
çiçeklerden hızlı büyüdü bombalar 
medeniyet diye savaş verdiler bize 
bize! 
ana şefkati bilmeyen ellerimize 
 
Öldürdüler çocukları 
ki her şeyi de 
her şey ki; 
anaların şefkatinde çoğalırdı 
ve çocuklar hiç sevmedi 
bombaların sinesinde ki şefkati 
 
 
Vedat Nusret Torun