Yağmur yağdıkça
nemli bakıyor adam hayata
damlalar da ıslanıyor bulutlar da
durağan ve puslu
bir hüzün çöküyor kaldırımlara

Damlalar dokundukça
kuşların kanatlarına
ve boşluğu kurcalayan yapraklara
ve yalnızlığıyla yürüyen yaşlı kadının
belleğindeki anılara
kendini atıyor adam
ıslanan hayatın unutulmuşluklarına

Boğulan adımlar atıyor
ayakları üşüyen kedilere
sokaklarda ki suskunluklara uğruyor
bir adım atıyor yaşamı atıyor
bir adım atıyor kendini atıyor
mutlaka her adımda
anlaşılmaz sorular soruyor

Gün rengin siyahına doluyor
adam evler de büyüyen kahkahaları eziyor
pencerelerden kaçışan ışıklara çarpıyor
sokak lambalarına
kapı numaralarına
Ağlıyor birisi karanlıkta
dokunuyor adam sıcak hıçkırığına

Yağmur yağdıkça
algısı uyanıyor yalnızlığın
adam uyandıkça biniyorlar omuzlarına
ne kadar öksürülmüş yalnızlık varsa