Ne zaman bir mermi öptüyse beni
çatlamış dudaklarımda ki
o kimsenin çözemediği sözlerimi
ne zaman hissettiysem tenimde
savaşın ıslak ve kızıl bedenini
işte o zaman kaybettim
bana ait ne varsa, kendimden

Kurşuna dizildik bir sabah vakti
ve kuşlar, ağaçlar ve yaşam
kurşuna verildik
ne zaman bir hürriyet özlemiyle
açtıysak gözlerimizi
hep amansız ve
korkak bir savaşın dizeleriydik
yaşamı ölümün sesiyle bildik

Öldürdüler bizi bir şafak vakti
kanlı şafaklara gömdüler
umuda susayan bedenlerimizi
kızıldı her şey
güdümlü füzeler, mermiler
kızıldı, küçük ellerimizde
boynu bükük çiçekler

Ne zaman bir mermi öptüyse beni
bombalar yağdı üstümüze
çiçeklerden hızlı büyüdü bombalar
medeniyet diye savaş verdiler bize
bize
ana şefkati bilmeyen ellerimize

Öldürdüler çocukları
ki her şeyi de
her şey ki
anaların şefkatinde çoğalırdı
ve çocuklar hiç sevmedi
bombaların sinesinde ki şefkati

vedat nusret torun